13-minutowy film "Jutrzenka Otrzewna" to debiut filmowy Zalibarka — rysownika, twórcy video, założyciela magazynu Puzdro. Zgodnie ze swoją ideą sztuki, bliską metodzie mityzacji rzeczywistości propagowaną przez Brunona Schulza, szuka w zwyczajności symptomów cudowności. Nie tapla się w doraźności, nie zgłębia zawiłości popularnych dyskursów. Jak sam mówi: "Nie można poddać się tyranii krytyków, ideologów i ich dogmatom świętych powinności twórcy wobec narodu, świata, cywilizacji, demokracji, historii itp. Oni wymuszają służebne podejście do sztuki. Świat wewnętrznych przeżyć, spięć jest ciekawszy niż rozterki ideologiczne medialnych ujadaczy."

Stąd film w głównej mierze opiera się na osobliwych projekcjach w umyśle głównego bohatera. Czasami umowna granica pomiędzy tymi projekcjami, a zwyczajnością egzystencji X-a będzie się zacierać. X przedziera się przez pokłady podświadomości, zagracone przez niespełnione ambicje, strach, niepewność, wyobcowanie. Scenografia (głównie renderingi 3d) gra tu dużą rolę — dzięki niej mocniej doświadczamy tożsamościowych rozterek bohatera. Mówiąc trochę niepoważnie: przypomina to lunapark — odrealniony park tematyczny w głowie X-a. To przestrzeń symboliczna, od dawna wyrugowana z polskiego kina, które zrezygnowało na długie lata z nurtów imaginacyjnych reprezentowanych przez takich reżyserów jak Wojciech J. Has, Lech Majewski.

Francuski pisarz i filozof, Maurice Blanchot powiedział: "Istotą obrazu jest to, że znajduje się całkowicie na zewnątrz, bez żadnej intymności, a jednak jest bardziej niedostępny i tajemniczy, niż myśl naszego wnętrza."

Faktura narracyjna Jutrzenki Otrzewnej to język metafor wizualnych, próba narzucenia niewidzialnemu widzialnego kształtu. Cały arsenał środków filmowych, animacji, montażu, dźwięku został użyty do oswojenia i zwizualizowania rozedrganych emocji głównego bohatera. Stąd już blisko do ekspresjonizmu: tego pionierskiego, a nie istniejącego jako puste estetyzowanie — powielanie klisz malarskich, scenograficznych, insceniza-cyjnych. Film oczywiście zahacza również o surrealizm, połączono świat możliwy ze sferą niemożliwego.

W pierwszych kadrach filmu pojawia się cytat z "Sanatorium pod Klepsydrą" Bruno Schulza. Nieprzypadkowo, nie dla nadmuchanego prestiżu, nie dla hołdu złożonemu kinowej wersji "Sanatorium...". To za inspirację w poszukiwaniu metody twórczej. Ponadto Bruno Schulz — tak jak X, bohater "Jutrzenki Otrzewnej" — zmagał się z niedoborem czasu, jaki chciał poświęcić na tworzenie. Dni upływające mu na prozaicznej krzątaninie (pracował jako nauczyciel prac technicznych w gimnazjum), oddalały go od krainy cudowności, działały na niego destrukcyjnie. Duch Schulza panoszy się w tym filmie.